ای غــبار آستــانــت، آبـروی اهــل قــم           داده زینت خاک زوارت بـه روی اهل قم

وصف تو محفل به محفل، گفتگوی اهـل قم           روز و شب چشم عنایاتت به سوی اهل قم

آفتاب و ماه، تا در چرخِ گیتی‌ پــرور است

سایۀ گلدسته‌هایت بر سرِ این‌ کشور است

دخت موسایی و صد موسی مقیمِ طور توست           وسعت ملک خدا،غرق شعاع نور توست

عصمت و تقوی و پاکی و شرف، منشور توست           قم اگر گردیده مشهور جهان، مشهور توست

نه فقط «موسی‌بن‌جعفر» را سرورِ سینه‌ای

چـارده معصـوم را سـر تـا قدم آیینه‌ ای

نخل موسـای ولایت، بـر نـدارد مثل تو           بعـد زینب فاطمـه، کوثـر ندارد مثل تو

هفتمین بحر شرف، گوهر ندارد مثل تو           حجت هشتم، رضا، خواهر ندارد مثل تو

چارده خورشیدِ خورشید آفرین را کوکبی

بر سـر دست پدر،هم فاطمه، هم زینبی

ای به جان و پیکر پاکت، سلام فــاطمه           بضعه ی پـیـغـمـبـر اکـرم، تمــام فاطمه

از دهـانت ریــخــتــه دُرِّ کـلامِ فــاطـمه           بر تو چون زهرا برازنده است، نامِ فاطمه

گـفـتـگــویت یــاد از «امّ ابیهـا» می‌کند

تا رضا روی تو بیند، یاد زهــرا می‌کند

خاک قم بالد که دارد نقشِ جــای پای تو           وحیِ مُنزَل جوشد از گفتارِ روح افزای تو

می‌بـرد دل از امـامـان هُـدا، سیـمای تـو           تـا صـف محشـر ســلام‌ ا... بـر آبای تو

گر جهان بار دگر «موسی‌ بن‌ جعفر» آورد

می‌توان چون حضرت معصومه،دختر آورد

روی تو روی بهشت و خوی توخوی بهشت           نی عجب کز سینه‌ ات بوی پدر،بوی بهشت

قم شـده بـا مقـدم نـورانیَت، کوی بهشت           محو شد از ذهن اهل قم، هیاهوی بهشت

تا به سوی قم تو را طیّ سفر، آغاز شد

یک در جنّت به خلق، از جانب قم، باز شد

شعلـۀ داغ پـدر بـر سیـنـه می‌ زد آذرت           بود از هجر رضا سوز دل و چشم ترت

حیف در سنّ جوانـی مثل زهرا مادرت           بعد هفده روز پر زد مرغ روح از پیکرت

کس نداند آتش داغت به اهل قم چه کرد

با دل زار رضا آن حجت هشتم،چه کرد

اهل قم کز مکتبت علم حـدیث آمـوخـتند           پای تا سر در عزایت چون شرار افروختند

دیده بر تابوت تو از چار جانب دوخـتند           روز تشییعت به یاد دفـن زهــرا سوختند

پیکر پاک تو را روز از زمین برداشتند

جسم زهرا را دل شب در لحد بگذاشتند

تربت پـاک تـو را مـادر زیـارت می‌کند           هم رسول ‌الله، هم حـیدر زیارت می‌ کند

هم رضا،هم موسی‌ جعفر زیارت میکند           هر امـام و هـر پیـام‌ آور زیارت می ‌کند

بارگاه قدس تو، برتر ز عرش کبریاست

تا خدا دارد خدایی کعـبۀ دل ‌های ماست

ای مزارت کعبۀ دل،تربتت، بیت‌ الحرام           تا تو را، یا فاطمه!، در شهر قم باشد مقام

ازخراسان می‌دهد هرصبح،خورشیدت سلام           گویـی از قبر رضـا، بـر اهل قم آید پیام:

هرکه چون میثم به خاک این حرم صورت به هشت

روز محشـر می‌شـود واجـب برای او بهشت